H ώσμωση της ΑΕΚ και το μοντέλο της Μάλαγα

Τα έγραψα και προχθές, εδώ, ωστόσο η επανάληψη δεν βλάπτει, χώρια που από αρχαιοτάτων χρόνων, θεωρείται κιόλας η μήτηρ της μαθήσεως…

Εξετέθην, εν γνώσει μου, χθες το βράδυ στην εκπομπή της Cosmote TV μετά τη λήξη του μικρού τελικού του Final 4 του Basketball Champions League: εξετέθην ισχυριζόμενος ότι η νίκη της ΑΕΚ Betsson επί της Τενερίφης συνιστά μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στη μακρά και ένδοξη ιστορία της και συνάμα μια σπουδαία στιγμή συλλήβδην στο χρονικό του ελληνικού μπάσκετ.

Ως γνωστόν, συχνά ρέπω προς την υπερβολή, αλλά θαρρώ πως στην προκειμένη περίπτωση δεν αυθαδιάζω, ούτε και ιεροσυλώ τόσο πολύ…

Ένα διαμάντι στο στέμμα της “Βασίλισσας”

Η νίκη που επέφερε κιόλας το… χάλκινο μετάλλιο στη διοργάνωση αποτελεί όντως άλλο μένα διαμάντι στο στέμμα της “Βασίλισσας” και μάλιστα πολλώ λογιώ.
Εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ…

• Πρώτον, η ΑΕΚ δεν ξεφούσκωσε και δεν απογοητεύθηκε μετά την in extremis ήττα από την Ουνικάχα, τουναντίον βρήκε την ψυχική και την πνευματική δύναμη ώστε να ξεπεράσει τον αποκλεισμό της από τον τελικό.

• Δεύτερον, στον αγώνα για την τρίτη θέση δεν κιότεψε όταν βρέθηκε στο -17, ούτε παραιτήθηκε από την προσπάθεια, τουναντίον εξόρυξε το μέταλλο της επιθυμίας και του εγωισμού και έριξε την Τενερίφη στο κανναβάτσο.

• Τρίτον και σπουδαιότερο: τον τελευταίο καιρό (Ναντέρ, ΠΑΟΚ, Μάλαγα) η ομάδα ξανάφερε τον κόσμο στο γήπεδο και χθες όχι μόνο δεν τον έδιωξε, αλλά έχω την εντύπωση πως χάραξε όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης μαζί του.

Το πανό, τα συνθήματα και η ανεκτίμητη ώσμωση

Πού τους χάραξε αυτούς τους όρκους;

Παντού: στους κορμούς των δέντρων που βρίσκονται γύρω από τη Sunel Arena, στους τοίχους του γηπέδου, στα πανό που κρεμάστηκαν προτού αρχίσει ο αγώνας με την Τενερίφη και έγραφαν «Κόουτς, παίκτες, σας ευχαριστούμε για το μαγικό ταξίδι», στον αέρα που διέχυνε και μόχλευε τα αποθεωτικά συνθήματα (τα οποία μάλιστα ακομπάνιαραν ασμένως και οι φίλαθλοι της Ουνικάχα), μα περισσότερο στις καρδιές ένθεν και ένθεν.

Αυτό είναι στ’ αλήθεια η προστιθέμενη αξία και η καλώς εννοούμενη υπεραξία της διεξαγωγής του Final 4 στα Άνω Λιόσια και της μεγάλης προσπάθειας που κατέβαλε και τα δυο βράδια η ομάδα: η διασύνδεση αγωνιστικού χώρου και εξέδρας, η αλληλεπίδραση και εντέλει η ώσμωση, όπως αρέσκονται να λένε οι γραμματιζούμενοι.

Η εκδίκηση του “κτήνους” Τάκερ

Πολλαπλά, παράπλευρα και πολυποίκιλα οφέλη, το δίχως άλλο: οφέλη που επιβάλλεται να αξιοποιηθούν, να κεφαλαιοποιηθούν και να μεγιστοποιηθούν, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ΑΕΚ διαθέτει αυτή τη στιγμή και το αγωνιστικό momentum το οποίο έχει κτίσει τον τελευταίο καιρό και πιστοποιείται από το σερί 9-0 στο ελληνικό Πρωτάθλημα (πριν από την “αιχμαλωσία” στην Πυλαία), από τον «στραγγαλισμό» της Ναντέρ στο Game 3, από τον πολύ ανταγωνιστικό χαρακτήρα της στα δυο ματς του Final 4, αλλά και από την αντίσταση που ήγειρε στον πρώτο ημιτελικό με τον Ολυμπιακό…

Και ποιος υπήρξε μοιραίος παίκτης σε αυτό το ματς;

Μα φυσικά εκείνος που χθες ενδύθηκε την μπέρτα του ήρωα…

Ο Ρέιτζον Τάκερ ντε, το “κτήνος”, όπως μού τον είχε χαρακτηρίσει πέρυσι, σε ανύποπτο χρόνο, ο Δημήτρης Πρίφτης ο οποίος τον έβρισκε απέναντι του στα ματς της Ρέτζο Εμίλια με τη Βενέτσια.

“Το νου σας ρεμάλια”!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά στην προκειμένη περίπτωση –και επειδή εμείς οι Έλληνες συχνά γινόμαστε αυτοκαταστροφικοί και… μαζοχιστές- κολλάει γάντι η ατάκα του Λάμπρου Κωνσταντάρα προς τους τρεις γιους του στην ταινία “Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι”…

Μπορούν λοιπόν να βγουν ο ιδιοκτήτης Μάκης Αγγελόπουλος και ο προπονητής (ή με οποία άλλη ιδιότητα επιλέξει αφ’ εαυτού να συνεχίσει να γράφει την ιστορία του στην ομάδα) Ντράγκαν Σάκοτα και να την φωνάξουν με ένα στόμα προς όλα ευήκοα ή τα… κουφά και σφαλισμένα ώτα στα ενδότερα και στον περίγυρο της ομάδας…

“Ρεμάλια, το νου σας ρεμάλια, το νου σας καλά, ρεμάλια”!

Τα “μπλε” του Ιωαννίδη και η δυστοπία

Το σημειώνω αυτό, διότι ανεξαρτήτως της πατρότητας της ευθύνης (αβελτηρία ή ανικανότητα διοικήσεων, ακραία συμπεριφορά οπαδών, κακή πορεία ομάδας), η ΑΕΚ έχει περάσει από πολλά βάσανα και προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές…

Από τα περιβόητα “μπλε” (καθίσματα του ΟΑΚΑ) για τα οποία είχε μαλλιάσει η γλώσσα του συχωρεμένου του Γιάννη Ιωαννίδη μέχρι τις κόντρες του κόσμου με τη διοίκηση του Γιάννη Φιλίππου και τον Γιάννη Γρανίτσα, από τις περιπλανήσεις ανά την Αττική μέχρι τις τιμωρίες και από τη διεξαγωγή αγώνων μεταξύ συγγενών και φίλων μέχρι τα μποϊκοτάζ και άλλες σκηνές απείρου κάλλους, όλα αυτά έφτιαξαν μια κατά το μάλλον ή ήττον δυστοπική ατμόσφαιρα!

Τα υπόλοιπα, όπως συνηθίζω να γράφω σε τέτοιες περιπτώσεις θα τα βρει η υπηρεσία…

Οι τρεις αλλαγές σε σκριν και η λύσσα του Τάκερ

Ως λάτρης της σημειολογίας και της καταγραφής στιγμών, προχθές ξεχώρισα τη φάση που εάν δεν κόστισε την ήττα από την Ουνικάχα, σίγουρα εμπόδισε την ΑΕΚ να επιμηκύνει το προβάδισμα της (με το… χαστούκι στην μπάλα από τον Γιανκούμπα Σίμα και το επιγενόμενο τρίποντο του Κέντρικ Πέρι), αλλά χθες αποτυπώθηκε η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και μάλιστα σε πλείστες όσες περιπτώσεις…

• Στη λύσσα του Ρέιτζον Τάκερ ο οποίος χάρη στη σωματική ρώμη και την αποφασιστικότητα του ειδικεύεται στις αλλαγές στα σκριν και μάλιστα στην ίδια φάση πρόλαβε ο μπαγάσας να… την πέσει σε τρεις διαφορετικούς αντιπάλους και στο καπάκι να κάνει και μια βουτιά για να σώσει την κατοχή.

• Εβδομήντα πέντε δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη (και με το σκορ στο 69-71) ο ίδιος “πούλησε” την μπάλα, αλλά πήρε το αίμα του πίσω στο καπάκι όταν μετά το άστοχο floater του Γκραντ Γκόλντεν σκόραρε για το 74-71.

• Και βεβαίως το καλό τρίτωσε στα 26’’ όταν ο Χάντερ Χέιλ μετά τις 2/2 βολές (για το 76-73) μούνταρε πάνω στην μπάλα και χάρη στην επιμονή του προς τον Σάκοτα για να ζητήσει challenge η ΑΕΚ έσωσε την κατοχή, τη νίκη και το χάλκινο μετάλλιο!

Η αντίσταση και το “Bella Ciao”

Την ίδια στιγμή οι φίλαθλοι της Ουνικάχα είχαν αρχίσει να τραγουδάνε και όχι α cappella, αλλά με τη συνοδεία των μουσικών οργάνων το “Bella Ciao” που “κούμπωνε” στην περίσταση…

Το “Bella Ciao” είναι ένα διάσημο ιταλικό αντιφασιστικό και αντιστασιακό εμβατήριο το οποίο χθες ανταποκρινόταν στη μεγάλη ανατροπή και στη νίκη της “Ένωσης”…
Το άρχισαν οι Ανδαλουσιανοί, ε, δεν ήθελαν και πολύ να το υποστηρίξουν με τις δικές τους φωνές και ενθουσιώδεις φίλαθλοι της ΑΕΚ

Πάμε παρακάτω, λοιπόν…

Το “Quintuple” της Μάλαγα

Παρακάτω είναι η Ουνικάχα Μάλαγα που κοντεύει να το τερματίσει, εάν δεν το τερμάτισε ήδη!

Από τις 26 Απριλίου του 2024 στο Βελιγράδι μέχρι τις 11 Μαΐου του 2025 στα Άνω Λιόσια και με ενδιάμεσους σταθμούς τη Σιγκαπούρη, τη Μούρθια και τη Λας Πάλμας, οι λεγάμενοι έχουν κατακτήσει πέντε λάφυρα!!!

Πέντε από τα έξι που διεκδίκησαν, με εξαίρεση το ισπανικό πρωτάθλημα (με τη νίλα στους ημιτελικούς κόντρα στη Μούρθια) και για το οποίο επιφυλάσσονται στην εφετινή σεζόν.
Είχαν επίσης στεφθεί Κυπελλούχοι Ισπανίας και το 2023, αλλά αυτό το “Quintuple” μέσα σε ένα χρόνο είναι από τα… άγραφα στο μπάσκετ, αλλά όχι στο ποδόσφαιρο!

Ο Ναβάρο, ο Μπαλτσερόφσκι, ο Φλικ και ο Γκουαρδιόλα

Εάν ο Ίμπον Ναβάρο στεφόταν (ή στεφθεί) και πρωταθλητής Ισπανίας θα νομιμοποιούνταν (ή θα νομιμοποιηθεί) να βάλει την αφεντομουτσουνάρα του δίπλα σε αυτές του Πεπ Γκουαρδιόλα και του Χάνζι Φλικ οι οποίοι οδήγησαν την Μπαρτσελόνα και την Μπάγερν Μονάχου στην κατάκτηση έξι τίτλων σε μια σεζόν το 2009 και το 2020 αντιστοίχως.
Μπορεί όμως να βάλει δίπλα τους τη δική του αφεντομουτσουνάρα ο Ολεκ Μπαλτσερόφσκι ο οποίος έπαθε… αγκύλωση στα χέρια σηκώνοντας έξι τρόπαια μέσα σε έναν χρόνο με δυο διαφορετικές ομάδες (Παναθηναϊκός, Ουνικάχα).

Το 25-1 και οι… γεροντοέρωτες

Οι Ανδαλουσιανοί πέτυχαν το δεύτερο repeat στα χρονικά της διοργάνωσης (έπειτα από εκείνα της… αείμνηστης Σαν Πάμπλο Μπούργος το 2020 και το 2021) και συν τοις άλλοις “τρέχουν” ένα τρομερό επί μέρους σκορ με 25 νίκες στα τελευταία 26 ματς, έχοντας ηττηθεί μοναχά από τη Γαλατασαράι στην Α’ φάση με ένα Buzzer beater του Τζέιμς Πάλμερ.

Έχω κι εγώ τους δεδηλωμένους… γεροντοέρωτες μου, ίντα να κάμομε;

Ο ένας είναι η Μάλαγα και ο άλλος οι Θάντερ στο ΝΒΑ, θαρρώ μάλιστα πώς έχουν κοινά στοιχεία που τις καθιστούν επιτυχημένες (με τον αστερίσκο της Οκλαχόμα Σίτι, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη η σειρά με τους Νάγκετς)…

Αφήνω κατά μέρος τη συμμορία του Σέι Γκίλτζους-Αλεξάντερ και περιορίζομαι στην Ουνικάχα την οποία θεωρώ ως ένα ενδεδειγμένο μοντέλο προς μίμηση σε αυτό το επίπεδο για πλείστους όσους λόγους: χημεία, συνοχή, διανομή ρόλων, πλουραλισμός, αρχές του παιχνιδιού, οικογενειακή ατμόσφαιρα, κουλτούρα οργάνωσης και λειτουργίας και δεν συμμαζεύεται…

Ο ιδεότυπος και η κολεκτίβα

Αυτή η εκδοχή της Μάλαγα κτίσθηκε και υποστηρίχθηκε από τον Ναβάρο, όταν μετακόμισε από την Ανδόρα στη Μάλαγα για να διαδεχθεί τον Φώτη Κατσικάρη και έχει μεγάλο σουξέ, αποτελώντας έναν μπασκετικό ιδεότυπο!

Η Ουνικάχα απαρτίζεται από 14 παίκτες που μπορούν ανά πάσα στιγμή να μπαινοβγαίνουν, χωρίς ο ένας να καπελώνει τον άλλον και χωρίς κανείς να έχει πάρει στο σπίτι του τη φανέλα του βασικού, όπως λέμε και στο ποδόσφαιρο.

Δεν φτιάχτηκε με τη λογική της “Super Team” που συναντάται στο ΝΒΑ με τις «Big Three» και πάει λέγοντας, αλλά με τη λογική μιας αθλητικής κολεκτίβας στην οποία είναι σχεδόν όλοι ίσοι!

Δεν είναι ίδιοι, αλλά υπηρετούν την ισομοιρία στο παιχνίδι, άλλωστε ακόμη και χθες, σε έναν τελικό, κανείς δεν έπαιξε περισσότερα από 22 λεπτά κι αυτά σκάρτα (Κέντρικ Πέρι 21’.49’’)!

Εν κατακλείδι είναι μια ΟΜΑΔΑ με κεφαλαία γράμματα, που άμα σε βάλει στο τριπάκι της την έβαψες και συν τοις άλλοις μαζί της δεν ξέρεις από πού, από ποιον, πώς και πότε θα σου ‘ρθει το κατακεφαλίδι!